Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
De Nederlandse editie van TidBITS is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse versie. Daarom is het mogelijk dat een deel van de inhoud niet geldt in bepaalde landen buiten de VS.
Dit nummer werd uit het Engels vertaald door:
Verder werkten mee:
Apple heeft officieel toegegeven dat er in Snow Leopard een ernstige, zij het zeldzame, programmeerfout zit die leidt tot het wissen van gegevens en in gang wordt gezet door gebruik van gasttoegang. Wanneer je inlogged op gasttoegang en je computer hangt, dan is het mogelijk dat je bij terugkeer naar je hoofdaccount ontdekt dat alle bestanden en mappen in je gebruikersaccount gewist zijn en dat je account terug is gezet naar de standaardinstellingen. Het pad naar je account bestaat nog steeds op de harde schijf, maar alles daarbinnen is gewist.
Apple reageerde op CNET's berichtgeving over deze programmeerfout met een standaardverklaring, door slechts te zeggen: "We kennen het probleem dat zich alleen in heel uitzonderlijke gevallen voordoet en we werken aan een oplossing". Hoogstwaarschijnlijk kunnen we snel Mac OS X 10.6.2 tegemoet zien, waarschijnlijk sneller dan gewoonlijk wegens de ernst van deze programmeerfout.
De drie belangrijkste online discussies in het Account en Login forum op Apple's website zijn op moment van schrijven meer dan 25.000 maal bekeken en er zijn 100 antwoorden. Dat zijn substanti��le aantallen maar duiden niet op een enorm wijdverspreid probleem, hoewel dat waarschijnlijk meer komt doordat gasttoegang over het algemeen niet zo vaak wordt gebruikt dan door het consquent optreden van de programmeerfout.
Op dit moment zijn de specificaties om het probleem te reproduceren niet duidelijk, omdat de meeste details op de discussiefora naar voren komen. Ontstaat het probleem bijvoorbeeld als je gebruik maakt van het snel schakelen van gebruiker, als je inlogt vanaf het loginvenster of bij allebei? Worden beide accounts gewist als je twee accounts op beheerdersniveau hebt en je inlogged op een gastaccount?
Tot er een oplossing komt bevelen wij aan om gasttoegang tijdelijk uit te zetten door beide "Gasttoegang toestaan…" checkboxen uit te vinken wanneer je gasttoegang configureert in het voorkeursvenster voor Toegang. Dit moet zelfs het gebruik per ongeluk voorkomen.
Tenslotte, beschouw dit als des te meer reden om er altijd zeker van te zijn dat je een up-to-date back-up hebt van op z'n minst je thuismap, hetzij via Time Machine of een ander back-up-programma!
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Zes maanden geleden zei Microsoft dat het op 13 oktober 2009 zou stoppen met "Mainstream Support" (onder meer beveiligingsupdates en andere reparaties) voor Microsoft Office 2004. (Zie "Microsoft Office 2008 12.1.7 en 2004 11.5.4 Updates", 15-04-2009.) De vijf jaar oude verzameling kantoorprogramma's heeft nu uitstel van executie gekregen: Microsoft zegt op zijn Mac Mojo blog dat de ondersteuning doorgaat tot 10 januari 2012.
In het bericht erkent Microsoft dat ondanks het grote aantal gebruikers die overgestapt zijn op Office 2008, er nog altijd mensen zijn die versie 2004 nodig hebben, omdat zij Visual Basic for Applications (VBA) gebruiken en VBA niet in Office 2008 zit. In de 2010-versie die er aan zit te komen zal Microsoft Office naar verwachting weer VBA stoppen en Microsoft zegt dat het ononderbroken cross-platform ondersteuning wil bieden, omdat er gebruikers zijn die dat nodig hebben.
Inclusief de verlenging zal Office 2004 bijna 8 jaar lang ondersteund geweest zijn, maar Microsoft heeft benadrukt dat dit niets verandert aan het standaard beleid voor andere Office-producten, om ze 5 jaar te ondersteunen.
Deze verlenging van ondersteuning laat zien dat Microsoft rekening houdt met alle Office-gebruikers. Dat is goed, maar we denken dat veel mensen die VBA in Office 2004 gebruiken, in grote ondernemingen werken met omvangrijke cross-platform installaties. Het vooruitzicht om een licentie voor 10.000 gebruikers te verkopen van de 2010-versie van Office is een belangrijke prikkel voor Microsoft om die gebruikers van Office 2004 nog iets langer tevreden te houden.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Apple heeft iPhone ontwikkelaars bericht dat de In App Purchase-functionaliteit, vroeger beperkt tot betaalde apps, nu ook beschikbaar is voor de gratis apps. Dit is een enorme verandering en een totale ommekeer van het antwoord van Apple "Gratis apps blijven gratis", dat men vroeger gaf als antwoord op de vraag van In App Purchase gebruik in een gratis app. We zullen zien dat de iPhone app wereld zich op twee belangrijke manieren zal ontwikkelen zodra ontwikkelaars uit deze verandering hun voordeel gaan halen.
Ten eerste en zeer voor de hand liggend, zal het voor een ontwerper mogelijk zijn om een app gratis te verspreiden (bijvoorbeeld een stripboek-lezer) en hij gebruikt dan In App Purchase om geld te vragen voor individuele titels. In het verleden moest een dergelijke app tenminste $ 0,99 kosten voor toestemming om In App Purchase te gebruiken. Een dergelijke verandering is welkom, maar niet zo bijzonder, is er zoveel verschil tussen gratis en $ 0,99 voor een lezer als de allereerste uitgave de doorgaande inhoud zal zijn?
Ten tweede en van grote betekenis, zullen iPhone app ontwikkelaars ten langen leste in staat zijn om gratis een gelimiteerde versie van een app te verspreiden, en In App Purchase gebruiken om aanvullende zaken te ontsluiten. Dit zou de gebruikelijke benadering opheffen van het maken van gratis- en betaalde versies van dezelfde app.
Winst voor iedereen. Een betere gebruikerservaring, omdat gebruikers die graag een gratis app wensen, niet naar de betaalde versie hoeven te zoeken en te knoeien om de gratis versie om te ruilen. Plus, het zou gemakkelijker zijn om apps te vinden in de App Store, omdat er eventueel minder gratis/betaalde onderdelen zijn die de zaken belemmeren. Ontwerpers gaan er op vooruit, want ze hoeven niet twee versies van een app te onderhouden, en ik veronderstel dat de mate van conversie van gratis tot betaald hoger zal zijn als die binnenin de app gedaan wordt. En Apple gaat er op vooruit, zowel geldelijk als in loyaliteit, aannemende dat gebruikers tenslotte voor meer apps gaan betalen.
Misschien is er wat verwarring over hoe om te gaan met tijdschriftenwaardering, omdat apps die dingen kunnen openen de kans lopen aanzienlijk te veranderen nadat dat gebeurd is. Misschien moet Apple verschil maken tussen waardering en tijdschriften die verschenen voor- en nadat de aankoop van een In App Purchase werd gedaan.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Google heeft weer een functie toegevoegd aan Gmail om vergissingen te helpen voorkomen. Hoewel niet zo lollig als de Mail Goggles, zal de nieuwe functie met de naam "De verkeerde Frans te pakken?" hoogstwaarschijnlijk gewaardeerd worden door een ieder die vaak groepen mensen aanschrijft.
Eenmaal geactiveerd geeft "De verkeerde Frans te pakken?" je een waarschuwing wanneer het systeem denkt dat je een ongebruikelijk adres hebt toegevoegd aan de mensen waaraan je een bericht stuurt. Door bij te houden aan welke groepen je het meest mailt, wordt Gmail je vriend met de scherpe blik, die je waarschuwt als er aanwijzingen zijn dat je twee op elkaar lijkende contacten doorelkaar hebt gehaald.
Als je bijvoorbeeld een etentje organiseert voor een vast vriendenclubje en daarvoor je maatje Mike wilt uitnodigen, maar per ongeluk je vervelende collega Mike aanklikt, dan zal Gmail bij jou navragen of je wel de juiste Mike te pakken hebt. Er verschijnt een kleine waarschuwing onder het adresveld met de tekst: "Bedoelde je: X in plaats van Y?" Met een klik op de naam van X wordt zijn adres automatisch in het "To:"-venster geplaatst en het onjuiste adres verwijderd.
Vertrouw echter niet teveel op deze waarschuwingen: het werkt alleen bij het schrijven naar 3 of meer personen. Als je met een of twee collega's correspondeert zul je zelf op moeten letten.
"De verkeerde Bob te pakken?" is een leuke aanvulling op een oudere Gmail-functie die bij een groepsemail suggesties doet voor aanvullende geadresseerden, die je mogelijk was vergeten. Deze functie, die vroeger bekend stond onder de naam "Suggest more recipients" (suggereer meer ontvangers), heet voortaan "Vergeet Bob niet". Ik had zelf gekozen voor "What About Bob?" (En Bob dan?).
Wil je een van beide varianten activeren, log dan in op je Gmail-account, klik op het erlenmeyer-symbool, scroll naar beneden en klik op de keuzeknop "Uitschakelen" voor "De verkeerde Frans te pakken?" of "Vergeet Bob niet". (Is de erlenmeyer niet zichtbaar, klik dan op Instellingen en dan op de tab Labs.) Klik dan onderaan op de knop "Wijzigingen opslaan".
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Google heeft Google Docs bijgewerkt: het is nu mogelijk gedeelde mappen te gebruiken. Er werd door gebruikers vaak om deze mogelijkheid gevraagd. Het probleem is dat het wel mogelijk is om willekeurig welk document in Google Docs te delen met iemand waarvan je het e-mail adres kent, maar je moet dat voor ieder document afzonderlijk doen. Vaak worden documenten met een groep mensen gedeeld, en is dit dus onhandig.
Met de nieuwe gedeelde mappen kun je een map met één of meer personen delen en elk document dat je in die map plaatst, zal met die groep gedeeld worden. Voor zover ik kan zien stuurt Google Docs deze mensen daar geen bericht over, maar dat zul je waarschijnlijk ook op een andere manier kunnen regelen.
De gedeelde mappen werken echter alleen met tekstverwerkingsdocumenten, spreadsheets en presentaties die je gemaakt hebt in de Google Docs Web interface, of daarin geïmporteerd hebt. It is niet vergelijkbaar met een algemene dienst voor het delen van bestanden als Dropbox (dat we veel gebruiken voor Take Control manuscripten; zie "Dropbox: De droom van elke samenwerker", 03-02-2009), SugarSync (zie "SugarSync Sweetens Online Syncing", 30-08-2008) of iDisk van MobileMe.
Hoewel deze mogelijkheid van Google Docs erg nieuw is (zodat we er nog niet veel ervaring mee hebben), heb ik twee handige aspecten gezien die niet voor de hand liggen. Tegelijkertijd blijven er ook dingen te wensen.
Ongebruikelijke mogelijkheden -- Allereerst implementeert Google Docs mappen zoals Gmail labels gebruikt, het zijn in feite tags, waardoor een document in meerdere mappen kan staan. (Je kunt zelfs de kleur van iedere map instellen, net zoals dat met labels in Gmail kan, zodat ze makkelijk van elkaar te onderscheiden zijn.)
Dit is even wennen wanneer je gewend bent aan de klassieke benadering van mappen zoals in Mac OS X, waarbij bestanden maar in één map tegelijk kunnen staan (even afgezien van slimme mappen). Maar het is erg interessant bij het delen van mappen, omdat je een bestand dus tegelijkertijd met een groep als met één enkele collega die niet in die groep zit kunt delen.
De truc is als volgt: je moet het bestand uit één van de verzamelingen slepen (die je in de navigatiekolom vindt: (All Items, Owned By Me, etc.) en naar een map verslepen. Google Docs wijst het dan toe aan de bestemmingsmap, onafhankelijk van eventuele andere mappen, en het bestand zal in beide verschijnen.
Wanneer je echter de bestanden in een bepaalde map bekijkt en het bestand van daaruit naar een andere map versleept, haalt Google Docs het bestand uit de oorspronkelijke map weg en plaatst het in de andere map, zoals je gewend bent op je Mac.
De tweede, beetje verborgen optie van gedeelde mappen is dat ook mogelijk is om een bestand dat al in een gedeelde map staat, ook nog eens met andere mensen te delen.
Wanneer ik bijvoorbeeld een Take Control-map heb die ik deel met Tonya, kan ik ervoor kiezen om een paar bestanden uit die map ook nog met andere Take Control-auteurs te delen wanneer we hun commentaar ergens op nodig hebben.
Verlanglijstje -- Zoals het voorbeeld van vorige week liet zien, waarbij Microsoft cloud-gebaseerde gegevens wiste voor gebruikers van T-Mobile Sidekick gebruikers (zie "Cloud-gegevens weggeblazen voor Sidekick-gebruikers", 11-10-2009), wil je echt een back-up van gegevens die je online bewaart, al was het maar voor die gevallen waarin het bedrijf dat je gegevens host een onherstelbare fout maakt en je al je gegevens kwijtraakt.
In een ideale wereld synchroniseert Google Docs automatisch alles met een map op je Mac, waarbij de im- en export -functionaliteit wordt gebruikt om je in staat te stellen te kiezen tussen gebruik lokaal of online, wat je maar wil. De Macintosh-beta van een dienst voor bestandsdeling met de naam Syncplicity beloofde precies dat te brengen, maar ik kreeg het niet aan de gang en het bedrijf heeft inmiddels de Mac-versie teruggetrokken.
Wat Google Docs wel biedt is offline-toegang via Google Gears, waarmee je al je documenten, spreadsheets en presentaties kunt bekijken zelfs wanneer je geen verbinding hebt met internet en je zelfs te tekstverwerkingsdocumenten kunt bewerken. Helaas is de Safari versie nog niet compatibel met Snow Leopard, hoewel je wel Google Gears in Firefox onder Mac OS X 10.6 kunt installeren (zie "Google Docs offline gebruiken in Safari", 01-09-2008).
Wanneer je dus intensief Google Docs gebruikt is het wellicht handig om Google Gears in Firefox te installeren om zo Google Docs in Firefox te gebruiken voor een back-up af en toe. Ik vind dit nogal lastig, omdat ik graag Google Docs gebruik in een site-specifieke browser als Fluid, waarin Google Docs verschijnt als een aparte applicatie, in plaats van als tabblad in Firefox.
Er is ook een aspect van de manier waarop Google Docs omgaat met gedeelde bestanden die ik lastig vind: het onderscheid tussen "Mijn mappen" en "Mappen die ik deel". Omdat ik de Take Control-map heb aangemaakt die ik met Tonya deel, staat hij bij mij in "My folders" en bij Tonya in "Folders shared with me".
Dat lijkt een onnodig onderscheid en wellicht een verwarrende, wanneer je een vergelijkbare mappenstructuur wilt aanhouden. In feite heeft Tonya al een eigen Take Control-map, dus één van ons zal die map moeten weggooien om het delen mogelijk te maken.
Dit kan verwarrend zijn omdat documenten in Google Docs over het algemeen lokaal lijken te zijn voor de gebruiker met wie ze gedeeld worden, los van wie ze heeft aangemaakt. Door onderscheid te maken tussen deze twee soorten mappen, laat Google je nadenken over wie de baas is over de map (jij of iemand anders) en het kan lastig zijn om dat vast te stellen als er weinig verschil is in dagelijks gebruik.
Ondanks mijn wens om betere mogelijkheden te krijgen in het synchroniseren van bestanden in Google Docs en het onnodige onderscheid tussen eigen mappen en gedeelde mappen is de toevoeging van gedeelde mappen in Google Docs natuurlijk erg welkom, en zullen we er gebruik van maken.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Op 13 oktober 2009 bracht Adobe een belangrijke beveiligingspdate uit voor verscheidene versies van Adobe Acrobat en Adobe Reader onder Windows, Mac en Linux, vanwege fouten die het mogelijk maakten voor een aanvaller om kwetsbare systemen over te nemen.
Vanwege Adobes belabberde reputatie op beveiligingsgebied raad ik alle Macgebruikers aan om niet alleen direct hun versies van Adobe Reader en Acrobat te repareren, maar er ook meteen voor te zorgen dat Apples Voorvertoning hun standaard pdf-lezer is. Tenzij je bestanden moet openen die beveiligd zijn met Adobes digitale rechtenbeheer of je vaak pdf-bestanden tegenkomt die niet juist vertoond worden, is Voorvertoning meer dan voldoende om aan je dagelijkse pdf-bekijkbehoeften te voldoen.
Adobe Acrobat, een betalend product waarmee je pdf-bestanden kunt maken, is moeilijker te vervangen, maar is ook veel minder vaak nodig. Veel Mac-programma's kunnen rechtstreeks pdf-bestanden maken en Mac OS X heeft al lang een Bewaar als pdf-commando in de Druk af…-dialoog, waarmee je alles dat je kunt afdrukken in een pdf kunt omzetten. Dit is waarschijnlijk niet voldoende voor de behoeften van professionele marketeers, ontwerpers of uitgevers van e-boeken, maar het is genoeg voor de doorsnee thuisgebruiker of kantoorbediende.
De nieuwste zwakke plekken betreffen Adobe Reader 9.1.3 en Acrobat 9.1.3, Adobe Reader 8.1.6 en Acrobat 8.1.6 voor Windows, Macintosh en Unix, en Adobe Reader 7.1.3 en Acrobat 7.1.3 voor Windows en Macintosh. Deze zwakke plekken laten een aanvaller je computer overnemen zelfs als het enige dat je doet het openen van een met kwade bedoelingen aangemaakt pdf-bestand is. Voor Windowsgebruikers werd deze zwakke plek al in werkelijkheid misbruikt voordat het reparatiebestand werd uitgebracht (hetgeen in beveiligingsjargon een "nul-dagen kwetsbaarheid" genoemd wordt").
We hebben geen bewijzen dat er op dit moment van Macgebruikers misbruik gemaakt wordt, maar we zijn ook niet op de hoogte van enig technisch obstakel dat aanvallers zou kunnen belemmeren om zich op Macs te richten. Zelfs onder Windows moet een aanvaller jou nog zover krijgen dat je een kwaadaardig bestand open doet en hoewel er gevallen van deze aanval bekend zijn, zijn ze zeker niet wijdverbreid. Met andere woorden, je risico als Macgebruiker is op dit moment vrij laag, maar het blijft verstandig om de reparatie uit te voeren.
De zwakke plekken zijn gedicht in Adobe Reader 9.2, 8.1.7 en 7.1.4, en in Adobe Acrobat Pro 9.2, 8.1.7 en 7.1.4. Hoewel Adobe updaterprogramma's heeft, falen die dusdanig vaak dat je beste optie mogelijk een handmatige download en update zijn. Houd er rekening mee dat je waarschijnlijk elke tussenliggende update moet downloaden en op volgorde installeren: de Acrobat 8.1.7 update bijvoorbeeld kan alleen geïnstalleerd worden op 8.1.6, niet op 8.1.5 of eerder.
Dit is niet de eerste keer dat de vleugels van het Adobe beveiligingsvliegtuig zijn gevallen dit jaar. Volgens een recent rapport van het SANS Institute is dit zeker de derde keer in de afgelopen zeven maanden dat Acrobat en Reader door ernstige nul-dagen kwetsbaarheden werden getroffen. En terwijl de misbruiken zich alleen op Windowsgebruikers hebben gericht, waren de zwakke plekken potentieel even goed te misbruiken op de Mac.
Volgens de beveiligingspagina van Adobe heeft het bedrijf sinds februari 2009 negen serieuze updates uitgebracht voor Acrobat en Reader 9.x, waarvan sommige meerdere zwakke plekken dichtten. Adobe heeft zoveel problemen met het repareren dat ze overgeschakeld zijn op een nieuw kwartaalschema voor reparaties, om IT-administrateurs te helpen om hun systemen bij de tijd te houden met de nieuwste beveiligingsreparaties.
Met zo'n slecht beveiligingsrapport en gezien het feit dat ondersteuning voor het lezen en maken van pdf-documenten in Mac OS X ingebouwd zit, is het onzinnig om Reader als je standaard pdf-lezer te gebruiken op een Mac, en Acrobatgebruikers moeten zich afvragen of ze de extra functies van het programma echt nodig hebben.
Vooral mensen die van Windows overgestapt zijn, installeren en gebruiken vaak Adobe Reader en Acrobat zonder te beseffen dat de eigen Mac-software al in hun behoeften zou kunnen voorzien. Een familielid van mij, bijvoorbeeld, die van Windows overstapte, installeerde onmiddellijk Reader omdat ze dat gewend was, zonder te beseffen dat ze het voor het bekijken van de meeste documenten niet nodig had (en ze is nog nooit een pdf tegengekomen die ze niet kon bekijken met Voorvertoning).
Er zijn uitzonderingen. Voorvertoning kan geen beveiligde pdf-bestanden openen en het geeft misschien niet alle pdf-bestanden correct weer. De pdf-bestandsindeling is door de jaren heen alsmaar ingewikkelder geworden, door er ondersteuning voor JavaScript, ingebedde Flash-inhoud en andere gevorderde opties in op te nemen. Acrobat heeft veel uitgebreidere controle en inhoudsmogelijkheden dan gewoon als pdf afdrukken, vooral als je de resolutie van afbeeldingen en formaten wilt beheersen. Natuurlijk is het deze complexiteit in Reader en Acrobat waar veel van deze beveiligingsproblemen nu juist uit voortkomen.
Adobe onderkent wel het risico dat deze beveiligingsproblemen voor hun zaken betekenen. Eerder dit jaar begonnen ze een groot beveiligingsinitiatief om de kwaliteit van hun code en hun reactieproces te verbeteren. Dit is een lovenswaardig streven, maar omdat software-ontwikkeling zo complex is, kost het meestal jaren voordat dit soort initiatieven echt een effect hebben op de producten in de winkel.
Omdat er geen risico is zolang je geen kwaadaardig bestand opent met Reader of Acrobat, is een van de beste stappen die je kunt nemen om de kansen op toekomstige problemen te beperken (nog afgezien van het bij de tijd blijven met reparaties) is om Voorvertoning als je standaardlezer in te stellen. Niet dat Voorvertoning nu perfect is, maar we moeten nog zien dat het met dezelfde aantallen nul-dagen kwetsbaarheden of misbruiken te maken krijgt.
Het veranderen van je standaard pdf-lezer is gemakkelijk. Je Control-klikt (of rechts-klikt) gewoon op een willekeurig pdf-bestand en selecteert Toon info. In de Open met-sectie van het Infovenster kies je Voorvertoning in het venstermenu, en klik je op de Wijzig alles-knop.
Je risico op misbruik is zo laag dat het onmeetbaar is, maar aangezien Adobe-producten (Reader, Acrobat en Flash) tegenwoordig een van de grootste bronnen van kwetsbaarheden op meerdere platforms zijn, is het zinvol om ze bij de tijd te houden en ze alleen te gebruiken wanneer je ze echt nodig hebt.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Begrijp me goed, ik hou van privacy. Maar er zijn van die momenten en plekken waarop je juist heel graag hebt dat anderen weten waar je bent zonder dat je daar zelf ook maar iets voor hoeft te doen.
De komst van Zoek mijn iPhone in iPhone OS 3.0 was voor ons precies op het juiste moment. Tonya had voor de zomer een iPhone gekregen, net toen ze serieus begon te trainen voor de 160 kilometer lange AIDS Ride for Life, een jaarlijks terugkerend evenement hier in de buurt. Gedurende de zomer deed Tonya steeds langere trainingsritten, die van 3 tot 7 uur konden duren over een afstand van 50 tot 120 km. (Op 12 september 2009 reed ze de hele 160 km uit, een schitterende prestatie!)
Tijdens die ritten had ze altijd haar iPhone bij zich in haar zadeltas. Ze heeft hem dan aanstaan, maar er worden geen speciale apps gedraaid. Wanneer ze afstapte voor een snack of iets te drinken, gebruikte ze soms Twitter om mij een berichtje te sturen dat dan direct verscheen op mijn iPhone met behulp van Boxcar. Gewoon om laten weten dat ze geen pech had, gewond geraakt of een ongeluk gehad had.
Maar ze stopte niet erg vaak en het was niet altijd even gemakkelijk om de iPhone tevoorschijn te halen, vooral niet als het regende. Ik was weliswaar niet heel erg bezorgd, maar er waren een paar keer dat ze een stuk later thuis kwam omdat ze verder gegaan was dan verwacht, of langer gestopt was dan ze dacht
Op zo'n dag en soms ook wel gedurende die lange weekendritten, maakte ik van haar MobileMe-account gebruik om met Zoek mijn iPhone, eh, haar iPhone te vinden. Het was een eenvoudige manier om even te checken dat alles goed ging zonder haar te onderbreken met een telefoontje of te moeten wachten totdat ze een keer gestopt was. Een enkele keer gebruikte ik Zoek mijn iPhone ook om een bericht op haar iPhone achter te laten voor de volgende keer dat ze hem zou pakken.
(Het meest irritante aan Zoek mijn iPhone is dat MobileMe je login vrij snel loslaat, dus als je een uur later nog eens wilt kijken dan moet je weer opnieuw inloggen, wat op die webinterface nog niet zo makkelijk gaat. Een andere irritatie is dat Apple je vanaf een iPhone geen toegang tot de Zoek mijn iPhone-webpagina geeft. Dus toen we eens op het bruiloftsfeest van een kennis, zo'n 90 kilometer verderop, weer bij elkaar zouden komen, kon ik haar niet vinden, want ik kon alleen het internet op via mijn iPhone. Dat was toen juist wel handig geweest, want ze was verkeerd gereden en had graag dat iemand haar even ophaalde. Gelukkig was er net genoeg dekking voor een mobiel telefoontje. Ik heb intussen een oplossing gevonden, die je vindt in "Zoek mijn iPhone gebruiken op een iPhone", 30-09-2009.)
Voordat men zich verontwaardigd afvraagt hoe ik zo maar inbreuk op Tonya's privacy kan doen, wil ik het volgende duidelijk maken: ze heeft mij gevraagd haar te volgen met Zoek mijn iPhone en heeft mij haar wachtwoord voor MobileMe gegeven. We zijn gelukkig getrouwd en ook al zitten we niet regelmatig in elkaars computer te koekeloeren, hebben we er allebei geen probleem mee dat de ander overal bij kan voor het geval dat nodig is. Ik mag hopen dat dit normaal bij getrouwde mensen en niet iets uitzonderlijks.
Tonya voelde zich veel prettiger gedurende die lange tochten in het land als ze wist dat ik haar kon vinden mocht ze pech krijgen in een gebied met zeer minieme mobiele service. Ze voelde zich zo ook minder ongerust over dronkaards die haar eventueel als schietschijf wilden gebruiken, racende pickup-trucks of de wat minder tastbare angsten voor moerasmonsters en dergelijke.
Ik vroeg mij af of het spanningsveld tussen het hebben van privacy en het laten weten aan bepaalde mensen waar je op een gegeven moment uithangt, misschien voor mannen en vrouwen anders is. Als man maak ik mij meestal weinig zorgen dat men niet weet waar ik ben tijdens het lange afstandshardlopen en ik ben over het algemeen niet bang voor wat ik onderweg tegenkom. Maar een aantal vrouwelijke atleten die ik ken hebben toch liever dat iemand weet waar ze zijn als zij alleen trainen. Als het bij je dragen van een iPhone het voor je partner mogelijk maakt om van ver even te checken of het goed gaat, dan is dat mooi.
Ik wil zelfs zover gaan om voor te stellen dat Apple Zoek mijn iPhone iets meer opengooit, zodat je bepaalde mensen toegang kunt geven zonder dat ze in je hele MobileMe-account kunnen komen. En je moet zo'n keuze natuurlijk ook weer eenvoudig ongedaan kunnen maken. Ook zou je een waarschuwing moeten krijgen wanneer je locatie door iemand opgevraagd wordt en door wie.
Het zou nog beter zijn als Apple een iPhone app voor Zoek mijn iPhone zou ontwikkelen, zodat je het ook met de mensen die je vertrouwd kunt gebruiken als je op stap bent. Want het is natuurlijk wel zo prettig om in het geval dat ik Tonya 50 kilometer van huis moet gaan zoeken, dat ik af en toe even kan checken of haar locatie nog steeds hetzelfde is sinds ik het huis heb verlaten. Bij een ernstig ongeluk zou een update van de locatie weleens heel erg handig kunnen zijn.
Nog een mooie toevoeging zou een Zoek mijn iPhone-functie zijn, die de locatie van je iPhone op door jou zelf gekozen tijdstippen laat zien, en alleen aan degenen die je daarvoor toegang hebt gegeven. Zeker in het landelijke gebied ver in de staat New York waar een mobiel netwerk vaak slecht is, of helemaal niet aanwezig, zou de mogelijkheid om je laatst bekende locatie met een tijdsaanduiding door te geven erg handig zijn.
Als je dit soort dingen nu al nodig denkt te hebben, dan biedt AT&T voor het vinden van de telefoons in je familie de FamilyMap dienst aan. Het werkt met alle AT&T telefoons, inclusief de iPhone, maar maakt helaas geen gebruikt van de GPS-mogelijkheden van de iPhone en is dus beperkt tot de minder accurate plaatsbepaling via zendmasten. Het kost $ 9,99 per maand voor twee mobieltjes of $ 14,99 voor vijf.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Een foutloze systeemupgrade bestaat niet, maar het is wel uitzonderlijk dat een systeemupgrade een weeffout met zich meebrengt in basale routines die cruciaal zijn voor de werking van het systeem en die al jarenlang probleemloos werken. Je zou toch mogen verwachten dat Apple met zijn vingers van dergelijke routines af zou blijven, tenzij absoluut noodzakelijk, omdat ze (a) cruciaal zijn en (b) er geen problemen mee zijn, dus moet je er ook gewoon van af blijven. Toch is dat precies wat er kennelijk aan de hand is met een weeffout in Apple events die ik op 6 oktober jongstlede boven water heb gehaald en aan Apple heb gerapporteerd.
Wat zijn Apple events en wil je dat eigenlijk wel weten? Voor het complete antwoord (inclusief een aantal bijzonder geslaagde illustraties) verwijs ik je naar het online hoofdstuk dat ik enige tijd geleden heb geschreven over dit onderwerp. Kort gezegd komt het er op neer dat Apple events een systeem is van berichtenuitwisseling tussen de verschillende processen die op een computer actief zijn. Apple events vormen het fundament van de mogelijkheid om op OS X programma's met scripts te besturen; zonder Apple events geen AppleScript (mocht je het niet meer weten, ik heb een heel boek over AppleScript geschreven). Elke AppleScript opdracht aan een applicatie (zoals een verzoek aan de Finder om de naam van een map te verstrekken, of aan iTunes om de nummers van een CD op te noemen) is een Apple event. Maar Apple events zijn veel fundamenteler dan dergelijke handigheidjes; zelfs de eenvoudigste Finder-handelingen, zoals het openen van een document door het over het symbool van een programma te slepen en er op te laten "vallen", zijn gebaseerd op Apple events.
De eerlijkheid gebied te zeggen dat, hoewel ik wel enigzins trots ben op het speurwerk dat ik heb moeten verrichten om deze weeffout te vinden, het niet heel veel denkwerk vereiste en dat mijn rol in dit verhaal tamelijk passief was. Het ging zo: Op 2 oktober klaagde iemand op de rb-appscript mailing lijst (een lijst waar gediscussieerd wordt over rb-appscript, een mechanisme om vanuit de Ruby scripttaal AppleScript te besturen) er over dat zijn script, waarmee hij iTunes flink aan het werk zet, zonder problemen werkte op Leopard, maar soms op Snow Leopard vastliep met de foutmelding "Apple event timed out". Vervolgens klaagde op 4 oktober op de AppleScript-Users mailing list iemand dat zijn script, een script om Microsoft Entourage te besturen, op Leopard zonder problemen werkte maar onder Snow Leopard er af en toe mee ophield met dezelfde foutmelding.
Ik dacht in eerste instantie aan een scenario waarin een invloed "van buiten", zoals een slecht geprogrammeerde script-additie, problemen aan het veroorzaken was. Geen heel vergezochte gedachte, daar de overgang van 32- naar 64-bits adressering in Snow Leopard nogal wat bestaande 32-bits script-addities in de problemen heeft gebracht.
Maar de rb-appscript gebruiker (ene Nick Forge, die in dit verhaal niet onvermeld mag blijven) kon de fout ook reproduceren wanneer alle niet-Apple script-addities waren verwijderd; bovendien had hij een heel kort en simpel script geschreven (een eenvoudige oneindige lus, met maar één opdracht) die volgens hem het probleem ook kon oproepen. Dus ik dat script op mijn machine draaien; zonder effect. Tot ik er achter kwam dat ik het gewoon niet lang genoeg liet lopen. Bij een wachttijd van 20 tot 30 seconden liep het script gegarandeerd, en voorspelbaar vast, met dezelfde foutmelding.
Dat opende mij de ogen. We wisten nu dat het probleem niet geassocieerd was met een bepaald programma, omdat het zowel optrad met Entourage als met iTunes. We wisten dat het probleem niet in AppleScript zit, omdat rb-appscript nou eenmaal geen AppleScript is: ze maken beiden gebruik van het basale Apple events-mechanisme, maar elk op hun eigen manier. En we wisten dat een volstrekt normaal Apple event, als het maar vaak genoeg aangeroepen werd, uiteindelijk een foutmelding opleverde. Maar hoe uiteindelijk was uiteindelijk? Om daar achter te komen schreef ik het volgende script:
set i to 0
try
tell application "Finder"
repeat -- forever
set i to i + 1
count Finder windows
-- this is the Apple event
end repeat
end tell
on error errMsg number errNum
display dialog i
error errMsg number errNum
end try
In principe zou dit script oneindig lang door moeten lopen, waarbij bij elke doorgang één enkel Apple event (waarin de Finder wordt gevraagd om door te geven hoeveel vensters er open zijn) wordt aangeroepen. Als je dit script in Script Editor onder Leopard draait, dan loopt het ook oneindig door, en kan alleen gestopt worden door Script Editor geforceerd af te sluiten (draai dit script dus niet onder Leopard; ik zal zodadelijk een "veiliger" versie van het script geven).
In AppleScript Editor (voorheen Script Editor) onder Snow Leopard daarentegen loopt het script na ca. 60 seconden vast, blijft nog eens 60 seconden catatonisch (omdat het staat te wachten op een respons die niet meer komt) en keert dan terug met de "Apple event timed out"-foutmelding. Het mooie van dit script is echter dat het ook laat weten hoe vaak we het Apple event hebben aangeroepen voordat de time out optreedt.
En nu wordt het Bijzonder Interessant. Het aantal Apple event aanroepen is vrijwel altijd ongeveer 65000. In een aantal gevallen is het zelfs erg dicht bij 65535. En dat is verdacht. Verdacht, omdat 65535 exact twee tot de zestiende macht, min één, is, oftewel de lengte van een "short integer" (een 16-bits waarde) in machinetermen. Het leek er verdacht veel op dat er achter de schermen behalve ons script nog iemand anders het aantal Apple events bijhoudt en struikelt op het moment dat de teller terugvalt naar nul.
Daarop heb ik een "veiliger" versie van het script geschreven en naar Apple gestuurd. Dit is dat script:
set i to 0
try
tell application "Finder"
repeat -- forever
with timeout of 5 seconds
set i to i + 1
count Finder windows
if i > 70000 then
display dialog "No problem!"
return
end if
end timeout
end repeat
end tell
on error errMsg number errNum
display dialog i
error errMsg number errNum
end try
Deze versie is "veiliger" omdat als die kans ziet om voorbij de limiet van 65535 events te komen, hij uit zichzelf netjes zal stoppen. Dus je kunt hem proberen op Leopard en op Snow Leopard en zelf het verschil zien. Een andere aardigheid van deze versie is de regel "with timeout", die zorgt dat het bevriezen als ons Apple event een foutsituatie oplevert niet 60 seconden (de standaard) maar slechts 5 seconden duurt.
Nadat ik het script naar Apple had gestuurd plaatste ik het op de AppleScript-gebruikerslijst, en een bijzonder goed ingewerkte gebruiker, Hamish Sanderson (die, niet toevallig, de maker is van rb-appscript) schreef terug: "Ik durf te wedden wat daar in de achtergrond aan het tellen is: de return ID die steeds 1 hoger wordt".
Dat was het ontbrekende stukje van de puzzel. Hamish bedoelt dit. Als een proces een Apple event verzendt waarop het een antwoord verwacht, is het niet mogelijk om te voorspellen wanneer dat antwoord komt. Er is dus een manier nodig om het antwoord, als het komt, te koppelen aan het oorspronkelijke Apple event. Daarom geef je het Apple event bij verzending een return ID. Dat is een "short integer" die het Apple event uniek maakt. Het antwoord krijgt dezelfde return ID, en zo kan hij gekoppeld worden aan het oorspronkelijke Apple event.
Maar het komt veel vaker voor dat je niet je eigen return ID toekent. In plaats daarvan geef je een speciale waarde op als return ID. Die waarde heet kAutoGenerateReturnID, en vertelt het systeem dat het zelf dynamisch een return ID moet toekennen aan het Apple event. En hoe doet het systeem dit? Door 1 op te tellen bij de laatst toegekende return ID. Dus uiteindelijk, als voldoende Apple events verzonden zijn, komt er een moment waarop de volgende return ID in de reeks hexadecimaal FFFF is, oftewel decimaal 65535. In een "short signed integer" is die waarde gelijk aan -1. En -1 is kAutoGenerateReturnID.
Hierdoor raakt Snow Leopard blijkbaar in de war, op een manier die niet is voorgekomen op enig eerder systeem sinds 1991 (toen Apple events werden uitgevonden). Wanneer Snow Leopard de waarde FFFF (-1) toekent aan de return ID van het Apple event vat het dit op als een uitnodiging om de return ID opnieuw te verhogen. Het Apple event gaat dus de deur uit met return ID -1, maar het antwoord dat terugkomt heeft de volgende return ID in de reeks, namelijk 0. De twee return ID's zijn niet gelijk! Daardoor kan het antwoord niet gekoppeld worden aan het oorspronkelijke Apple event. De afzender denkt dus dat er geen antwoord ooit is binnengekomen. En na een tijdje wachten geeft die het op en genereert hij de fout "Apple event timed out".
(Ik heb ook een Cocoa-programma geschreven dat herhaaldelijk een Apple event verzendt en de return ID's bijhoudt, zowel van het Apple event als van het antwoord, en aantoont dat deze beschrijving van de fout klopt.)
De fout klinkt onbenullig, maar hij is echt heel belangrijk omdat Apple events essentieel zijn voor zo veel wat zich onder de motorkap van Mac OS X afspeelt. In elk geval was hij bij iedereen de oorzaak van het onderuit gaan van een script (of dat nu geschreven is in AppleScript, rb-appscript, of iets anders dat Apple events verstuurt). De onderliggende Apple event manager kent een nieuwe return ID toe aan ieder Apple event, en dus zal vroeg of laat een Apple event op de magische waarde FFFF stuiten, en de afzender van dat Apple event zal een ogenschijnlijk willekeurige foutmelding opleveren. Je hebt misschien zelfs zulke willekeurige foutsituaties op je machine meegemaakt zonder dat je het wist. Hoe dan ook, de fout is eenvoudig om te begrijpen en er zijn al aanwijzingen dat Apple hem zal repareren in update 10.6.2 van Mac OS X, wanneer die ook uitkomt. Ik kan alleen niet begrijpen wat Apple bezielde om te gaan sleutelen aan zo'n fundamenteel mechanisme.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
De gebruikersinterface van de iPod nano voor afstemmen van analoge FM-radio is ongehoord slecht. Deze uitspraak heeft vragen opgeroepen bij enkele van mijn collega's, die geen probleem zien in iets dat een afstemknop van een oude radio imiteert en precies werkt als verwacht. Waarom ik zo afkerig sta tegenover de interface? We zijn het niet gewend van Apple om een saaie en slechte gebruikerservaring over te nemen zonder ze te verbeteren.
Radio kent een grijze geschiedenis in de Verenigde Staten van bijna 80 jaar voor AM en bijna 70 jaar voor FM. Zelfs met de groei van streaming internetradio, downloadbare podcasts, muziekdiensten met en zonder abonnement en on-demand speciale "radiozenders", kan de gewone radio nog altijd rekenen op tientallen miljoenen regelmatige luisteraars.
Eerst vond Apple het beneden zich om in de iPods een FM-radiotuner te voorzien (voor AM moet de antenne te groot zijn). Bij de iPod draaide het allemaal om de toekomst en onhandige analoge uitzendingen waren beneden de waardigheid van Apple.
Apple draaide ten slotte bij en begon FM add-ons van derden te verdelen bij het model van eigen merk. De iPod nano van september 2009 werd de eerste iPod met een ingebouwde FM-tuner. Dat betekent dat we waarschijnlijk nog wel meer FM-tuners in andere Apple-apparaten zullen gaan zien. (Sommige collega's hebben verklaard dat de FM-tuner voornamelijk bedoeld is voor fitnessadepten die afstemmen op in-fitness audio van tv-toestellen bij hun fitnesstoestel.)
Ik begrijp wel de ontwerpkeuzen van Apple in dit eerst product niet. Stan Ng van Apple vertelde me in een briefing dat Apple graag nieuwe dingen introduceert en pas nadat ze een unieke aanpak van de functie hadden gevonden, hebben ze beslist om FM-tuning toe te voegen. Maar volgens mij is Apple met niets origineels op de proppen gekomen en voldoet het ook al niet de eigen ontwerpnormen. Ik zal dit even opsplitsen: opties voor programmeren en opslaan, en radiotuning, met een korte omweg via digitale radio.
Buffer-underflow -- Met de nano heeft Apple iTunes Tagging rechtstreeks in een iPod toegevoegd, terwijl je daar eerder een dock en een digitale HD Radio-ontvanger voor nodig had.
Maar dit is niet speciaal interessant of uniek. iTunes Tagging is een Apple-specifieke methode voor het koppelen van nummers op de radio aan items die je kunt kopen in de iTunes Store. Het gaat allemaal om verkopen en om Apple. Je zou ook kunnen stellen dat het een geheugensteuntje is, wat was dat nummer dat ik gehoord heb? Tot nu toe gebruikt alleen Clear Channel het specifieke formaat van Apple (RT+ of RadioText Plus) al ziet het er nu naar uit dat er veel interesse bestaat in het aanbieden van deze data. (RT+ is generiek, maar biedt meer metadata-formattering dan andere opties, zodat het eenvoudiger is om nummers waarnaar je luistert te koppelen aan items die je kunt kopen.)
Microsoft biedt een andere vorm van tagging aan voor de Zune HD die veel beter omgaat met informatie over nummer en artiest over zowel analoge FM als digitale FM. Het vreemde is dat een bedrijf, Jump2Go, taggingtechnologie voor zenders biedt waarop zowel het systeem van Apple als dat van Microsoft is gebaseerd. Microsoft heeft duidelijk geopteerd voor de minder precieze maar meer inclusieve methode voor het koppelen van nummerinformatie dan Apple.
Storende pauzes -- De iPod nano heeft ook een pauzeknop voor radio, en kan tot 15 minuten audio bijhouden. Deze pauzefunctie is niet zo nuttig als die van de draagbare satellietontvanger van Sirius, de Stiletto 2 ($ 169,99). De Stiletto 2 kan tot 100 uur opslaan die je kunt programmeren om op te nemen, plus 10 uur individuele nummers en kan tot 60 minuten achteruitspoelen op een kanaal waarop je hebt afgestemd.
Voor de Stiletto 2 moet je wel een maandelijks abonnement op Sirius nemen (van $ 6,99 tot $ 19,99, afhankelijk van de programmeeropties), maar gewone radio is helemaal gratis en hangt dus niet af van een specifieke provider. Een maandelijks abonnement mag niet onder een beperking vallen.
De Stiletto 2 is groter, ongeveer zo groot als een iPod classic. Maar ook dat mag geen probleem zijn. Met een opslagcapaciteit van 8 of 16 GB kunnen we maar moeilijk begrijpen waarom een iPod nano geen instelbare tijd kan bufferen, tot 60 minuten of langer.
Het is verder ook wel vreemd dat je de iPod nano niet kunt programmeren om later iets op te nemen. In veel besprekingen wordt de pauzefunctie van de iPod nano beschreven als "TiVo voor radio", maar TiVo kan ook nu opnemen en later afspelen, en niet alleen pauzeren.
Programmeren zou wel eens moeilijk kunnen zijn (je zou er immers nog een extra interface voor in het al zo volle iTunes 9 moeten voor stoppen) maar onmogelijk is het zeker niet. Zelfs iets eenvoudigs als "neem de volgende 2 uur op deze of gene voorkeuzezender op" zou toch ook gemakkelijk in te voeren zijn met het scrollwiel van de iPod nano.
Het feit dat je geen programma's kunt opnemen, al of niet geprogrammeerd, laat me sterk vermoeden dat Apple de platenfirma's te vriend wil houden. Satellietradio heeft ook een kleine strijd gestreden over het opnemen van muziek, met als resultaat verscheidene compromissen; Sirius betaalt ook licentiebedragen en dat heeft ongetwijfeld geholpen. Je kunt ook geen muziek exporteren van de Stiletto 2-speler.
Sterk gemist -- Het is je misschien al opgevallen dat ik niet klaag over het feit dat de iPod nano geen digitale FM kan opnemen. Deze digitale FM wordt op de markt gebracht onder de naam HD Radio door iBiquity, de eigenaar van het enige goedgekeurde V.S.-formaat. De Zune HD stemt af op digitale FM-programmering in hoge kwaliteit die door ongeveer 15 procent van de Amerikaanse radiozenders wordt aangeboden, waaronder vele openbare radiozenders.
Digitale FM-zenders kunnen ook opteren voor extra kanalen met lagere kwaliteit en dat is precies wat veel zenders nu doen. Voor de FCC moet het eerste HD Radio-kanaal voor een FM-zender nog altijd een kopie zijn van de analoge uitzending.
De reden hiervoor is dat de iPod nano nu zo klein is dat er geen plaats meer is voor de chips van de eerste generatie die vereist zijn voor afstemmen op HD Radio. Het is ook niet duidelijk of er veel vraag is naar die functie, los bekeken van het digitale aspect van HD Radio dan.
In Seattle en de meeste grote stedelijke gebieden vullen alle grote commerci�le en openbare radiozenders hun analoog aanbod aan met digitaal, maar dit is nog altijd maar een fractie van het geheel.
Het is mogelijk dat Apple een HD Radio-ontvanger in de iPhone, iPod touch of iPod classic zal aanbieden. Aangezien Microsoft digitale radio in een kleine vormfactor kan bieden, zou Apple dat ook moeten kunnen.
Afstemmen -- Uiteindelijk komen we bij de kern van mijn ontevredenheid over de iPod nano. Goed, markeren: prima, pauze: fijn. Beperkingen op dat gebied zullen door weinigen als echt storend worden ervaren (en een paar van die beperkingen kunnen met upgrades van radiozenders en firmware verholpen worden).
Wat me bij het aanzetten van de radio in de iPod nano het meest tegen de haren instreek was hoe idioot het in 2009 is om een interface te gebruiken die een analoge tuner probeert te benaderen. Ik hoef geen frequenties te zien. Die interesseren me echt geen bal.
De FCC licencieert frequenties en geeft elk radiostation identificatielettercodes. De meeste stations zenden die identificatieletters mee via de lagesnelheid-gegevens die in analoge signalen worden ingebed, het Radio Data System of RDS.
De iPod nano (en Zune HD) ontvangt deze gegevens, zoals artiest- en nummerinformatie en verkeersinformatie en geeft ze weer op het scherm. Stem je af op een station, dan wordt de lettercode opgezocht als je er een voorkeurzender van maakt en weergegeven in plaats van de frequentie.
De gebruikservaring van het afstemmen op de iPod nano zou best goed te noemen zijn, voor een autoradio. Zoek een zender met het draaiwiel. Druk op de knop in het midden voor een menu om het station toe te voegen aan je favorieten. Druk op Menu voor een menu, waarin het Favorieten-menu staat. Druk op vooruit- of terugspoelen om naar het volgende station te springen; houd een van die knoppen ingedrukt om langs de zenders te scannen.
Mijn bezwaar? Het radioaanbod verschilt afhankelijk van waar je bent. Apple zou een aantal frequenties kunnen scannen op actieve signalen en identificatieletters en die opzoeken in een opgeslagen database, die waarschijnlijk maar 50 KB groot hoeft te zijn (inderdaad, 50 kilobytes), waarin stations aan een bepaald gebied van de VS zijn gekoppeld. (Voor analoge radio zou dit ook moeten werken in andere landen.)
Met maar één of twee radiostations en identificatiecodes zou de iPod nano, bij het vinden van stations die niet in de huidige opgeslagen zenders voorkomen, de mogelijkheid kunnen bieden om de lijst lokale zenders te laden. Die zou je dan weer naar smaak kunnen aanpassen (door zenders te wissen die je niet beluistert). Als je dan je iPod nano mee zou nemen naar een andere plaats, dan zou de iPod nano dat opmerken en een melding kunnen geven als: "Kennelijk ben je nu in Raleigh, North Carolina. Zal ik de zenderlijst van Raleigh laden?" Het format van elke zender (country, classics, nieuws, publieke omroep) zou ook weergegeven kunnen worden.
Ik kan nog een stap verder gaan, en voorstellen dat, nu de regio bekend is, nog meer gegevens zouden kunnen worden geladen (programmainformatie voor automatisch afstemmen, of zelfs opnemen) al zouden daar voordurende updates en een boel kunst- en vliegwerk van de kant van Apple voor nodig zijn. Die informatie is echter gewoon te koop en Apple zou daarvoor een licentie af kunnen sluiten en de iPod nano om de paar dagen van die kleine hoeveelheid actuele gegevens kunnen voorzien tijdens het synchroniseren.
Een uitgebreide menuoptie of een knop die je langer indrukt zou een tuner op kunnen roepen voor zwakke stations of steunzenders, die vaak buiten stedelijk gebied voorkomen. Zo zou je ook af kunnen stemmen op een kanaal dat binnen een sportschool gebruikt wordt, zoals bij spinning.
Dit is maar één benadering van hoe dit zou kunnen werken en ik pretendeer niet zo slim te zijn op het gebied van interfaceontwerp als de mensen van Apple. Ik vraag alleen maar: wie maalt er om hoe vaak per seconde een zendmast atomen heen en weer laat trillen? Het gaat ons toch gewoon om de naam van de zender (voor stations die we kennen) of het format (voor onbekende)?
Stem af, stem op -- Bij een ander merk zou dit haarkloverij zijn, of idioot geklaag dat de infrastructuur en softwaremogelijkheden van het merk ver te buiten gaat. Apple echter, is in staat gebleken een telefoon te maken met geïntegreerde GPS-achtige gegevens van meervoudige bronnen, die via een API voor elk programma toegankelijk zijn; of in een middagje een videocamera in te bouwen in een pakje kauwgom. (De videokwaliteit van de iPod nano valt me tegen, maar voor zijn grootte blijft het opmerkelijk.)
Wil Apple een functie toevoegen, dan moet die uitmunten, met een herbezinning van processen, die we zo gewoon zijn gaan vinden dat we niet meer stilstaan bij de tijd die we verspillen. Het afstemmen en opslaan van radiozenders kan terug naar Apples tekentafel.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Dit is onze duizendste aflevering van TidBITS en we kunnen nauwelijks geloven dat we dit daadwerkelijk bereikt hebben, meer dan 19 jaar nadat Tonya en ik onze eerste voorzichtige publicatieschreden waagden in april 1990. Maar we hebben het gehaald. Het gaat goed met TidBITS en we schrijven en publiceren meer dan ooit tevoren.
Toen we met onze stafleden spraken over wat we zouden schijven over de duizendste aflevering riep Matt Neuburg voor de grap: "Niets!" Hij bedoelde daarmee dat we in de afgelopen jaren overgegaan zijn van een wekelijkse aflevering naar individuele artikelen die soms afzonderlijk worden gepubliceerd op de de TidBITS-website zodra ze klaar zijn.
Natuurlijk bleven de afleveringen gewoon bestaan; anders zouden we nooit een duizendste aflevering hebben kunnen halen. We sturen nog steeds wekelijks genummerde afleveringen per e-mail die we samenstellen uit de artikelen die we in de week ervoor gepubliceerd hebben op het web. Bovendien redigeren we (met name Jeff Carlson, Joe Kissell en ik) elk artikel in het weekeinde en op maandag zodat de e-mailaflevering van hoge kwaliteit is en het beste de huidige stand van zaken weergeeft. En met bijna 31.000 abonnees van onze vier edities (volledige tekstedities in platte tekst en HTML en aankondigingsedities in platte tekst en HTML) lezen meer mensen TidBITS via email dan op welke andere manier dan ook.
Maar dankzij het web en onze overgang naar een model op artikelbasis, zijn we minder op e-mail geconcentreerd dan vroeger, toen onze website slechts een archief was van wat we per e-mail verstuurden. Nu worden individuele artikelen doorgaans door een paar duizend lezers bekeken en onze RSS-feed krijgt iedere week 15.000 bezoekers. Soms, als een artikel wordt doorgegeven op een aggregator-site als Daring Fireball of Slashdot, kan het zelfs 20.000 mensen bereiken of meer.
Hoe leuk we deze grote aantallen echter ook vinden (en iedereen bij TidBITS kijkt er wel eens naar), zijn we ook eens gaan denken wat deze cijfers betekenen los van hoe bezoekerscijfers vertaald kunnen worden in inkomen. Bijvoorbeeld, hoewel we Google AdSense gebruiken om een aantal advertenties te tonen op onze website zal dit nooit een grote bron van inkomsten worden voor TidBITS. Al wij bijvoorbeeld tussen de $ 350 en $ 450 per maand van Google krijgen op zo'n 250.000 à 350.000 bekeken pagina's zou zelfs het dubbele aantal bezoekers niet eens een maandsalaris opleveren voor ��n staflid. (De meeste TidBITS-inkomsten worden gehaald uit zakelijke sponsoring waarbij het gaan om aansluiting met de gemeenschap en niet om het aantal bekeken pagina's.)
Nee, wat we altijd belangrijk hebben gevonden bij TidBITS en wat we steeds meer appreciëren nu internetgebruik steeds verder ontwikkelt, is de kwaliteit van onze gebruikers. Als ik collegae van andere publicaties hoor klagen over boze en nare reacties en e-mails van lezers ben ik dankbaar dat wij van dergelijke dingen geen last hebben.
Zodoende kijken wij dan ook naar onze lezers als we proberen uit te maken of we het goed doen. NIet naar bezoekerscijfers, hoewel het duidelijk moge zijn dat als slechts weinig mensen een dienst die wij leveren gebruiken, deze dienst niet werkt of wij die dienst niet goed genoeg onder de aanacht van onze lezers weten te brengen.
In plaats daarvan kijken we naar de hoeveelheid en kwaliteit van de interacties met onze lezers en proberen we deze te verbeteren. Bijvoorbeeld, het TidBITS Commenting System dat Glenn, Jeff en ik hebben ontworpen is ons inziens een groot succes. Artikelen die zo'n 10 tot 15 reacties krijgen zijn gebruikelijk. (Het artikel met de meeste reaties tot nu toe (91 in de 30 dagen dat de reactiepanelen geopend zijn) was mijn "Is dit het tijdperk van technologisch analfabetisme?", 18-08-2009).
Sterker nog, de reacties voegen vaak een handige context of details toe, stellen vragen waarop de antwoorden weer bijdragen aan de waarde van het artikel op manieren die we van te voren niet hebben kunnen bedenken. Soms wijzen ze ook op dingen die ons ertoe brengen delen van het artikel te herzien (we geven altijd aan als we dit in een artikel hebben gedaan). We publiceren geen commentaren in onze e-mailafleveringen omdat de e-mails te groot zouden worden maar we geven wel aan hoeveel reacties er op de artikelen zijn binnengekomen en plaatsen er een link naar om het makkelijk te maken ze te lezen of zelf te reageren.
De kwaliteit van de reacties op onze website verbaast me eerlijk gezegd niet, daar zij dezelfde is als de kwaliteit van de discussie in TidBITS Talk, waar nog steeds open en onbeperkte conversaties worden gehouden over Apple-gerelateerde onderwerpen zelfs nadat we begonnen waren met het TidBITS Commenting System.
Daarnaast is ook deTake Control e-boekserie een doorslaand succes voor TidBITS. Natuurlijk zijn de verkoopaantallen bij Take Control de belangrijkste maatstaf van succes en deze aantallen hebben veel van de veranderingen achter de schermen helpen financieren om de TidBITS website te moderniseren en geholpen heeft de Take Control-website om te vormen van een handmatig gecodeerde operatie naar een database gestuurde website (met binnekort gebruikersaccounts). Het is verder bijzonder fijn om te zien dat de e-boeken hebben bijgedragen aan de inkomsten van een aantal vrienden waardoor zij zelfstandig en onafhankelijk hebben kunnen blijven.
Los van het geld hebben talloze lezers dankbare berichten gestuurd dus we weten dat onze e-boeken door velen gewaardeerd worden vanwege de unieke kwaliteiten. Lezers die bijna al onze e-boeken kopen of die hun Macs veel efficiënter kunnen gebruiken omdat ze de e-boeken hebben gelezen zijn voor ons het teken dat we het goed doen. Regelmatig krijgen wij hoogwaardige vragen over en commentaren op de boeken die ons dan weer in staat stellen de boeken te verfijnen en te verbeteren.
En, hoewel we geen enorme hoeveelheid volgers we hebben, blijft onze TidBITS Twitter-account (waarin we de koppen van, en links naar nieuwe artikelen tweeten) gestaag groeien. De teller staat al bijna op 1.300. Maar wat ik nog fijner vind zijn de zoekresultaten voor @TidBITS in TweetDeck, omdat ik vermoed dat iedere keer als iemand ons retweet of naar een TidBITS-artikel verwijst in Twitter en onze naam noemt, dat artikel kennelijk zeer behulpzaam of interessant moet zijn geweest. Bij Twitter is het interpreteren van retweets als teken van goedkeuring erg belangrijk; toch is Twitter voor ons nog geen grote bron van verkeer op internet. Zelfs als O'Reilly Media hoofdman Tim O'Reilly een tweet plaatst met een link naar het "Is dit het tijdperk van technologisch analfabetisme?"-artikel levert het maar een handvol extra lezers op die ik kon herleiden tot Twitter, ondanks het feit dat het potentieel gelezen kan worden door alle Tim's 975.000 volgers.
Andere initiatieven zijn niet zo succesvol geweest. TipBITS, waarmee wij en de lezers tips konden plaatsen in de rechter zijbalk van onze site, geeft ons een handige manier om tips te plaatsen, maar het heeft niet veel inzendingen van onze lezers opgeleverd. De interface is een beetje lastiger dan het TidBITS Commenting System, maar ik vermoed dat het echte probleem er in ligt dat mensen er meer tegenop zien om een zelfstandig onderdeel te publiceren dan om een commentaar achter te laten. We blijven er aan sleutelen, maar als het er op uitdraait dat de redactie er de meeste invulling aan geeft die de website-bezoekers vervolgens nuttig vinden, is dat acceptabel.
Colin Crawford, voorheen de president en CEO van Macworld Communications en nu werkzaam bij IDG Ventures, gaf me recent via Twitter dit commentaar: "Waarde ligt in betrokken gemeenschappen, daar moeten mediabedrijven op focussen". Colin is werkzaam in en volgt de media-bedrijfstak al een lange tijd en ik denk dat hij gelijk heeft. Daarom is zien hoe enthousiast onze lezers op het TidBITS Commenting System gesprongen zijn en, vanuit het zakelijke standpunt, zien hoe goed onze Take Control-e-boeken ontvangen zijn, zo bevredigend.
We hebben ons ironische doel van werelddominatie tegen het jaar 2000 allang opgegeven (en duidelijk gemist) en het is helder dat het onwaarschijnlijk is dat TidBITS de meest gelezen publicatie op het internet wordt, of zelfs maar in de Apple-wereld, omdat we er de voorkeur aan geven te focussen op het belangrijkste nieuws en de belangrijkste producten en niet aan elke kleine zaak aandacht te geven of aandacht trekkende controverses op te stoken.
En weet je wat? Ik vind het goed. Zolang de zakelijke kant van TidBITS via Take Control en TidBITS-sponsoring het ons mogelijk blijft maken inhoudelijk op niveau te blijven publiceren, waarmee ons lezerspubliek geholpen wordt productiever te zijn en zich op een constructieve wijze in verbinding kan stellen met de rest van de TidBITS-gemeenschap, ben ik gelukkig.
Hoewel het bijna ondenkbaar lijkt om dit te zeggen, spreek ik de wens uit dat we nog steeds als een speer gaan in de volgende duizend uitgaven. Dank aan jullie, onze lezers, voor het mogelijk maken en dank aan onze sponsoren, onze redactieleden, onze vertales en iedereen die bijgedragen heeft aan TidBITS op welke manier dan ook.
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Acorn 2.1 van Flying Meat is een onderhoudsupdate van deze eenvoudige beeldbewerker. Veranderingen zijn onder andere ondersteuning voor AppleScript, een nieuwe Hex Color Picker, een opgefriste interface, ondersteuning voor JSTalk, 64-bits ondersteuning, en ondersteuning voor raw-afbeeldingsbestanden. Ook is er nu een optie om linialen langs je beelden te laten zien, kunnen lagen nu worden georganiseerd in hiërarchische groepen en kunnen individuele vensters hun eigen laag krijgen wanneer je schermafbeeldingen maakt. Tenslotte zijn er diverse bewerkgereedschappen toegevoegd, waaronder Dodge, Burn, Clone, Smudge, Perspective Transform en een Clouds-filter. ($ 49,95 nieuw, gratis update, 8,1 MB)
Nisus Writer Pro 1.4 van Nisus Software is een grote update van deze steeds krachtiger wordende tekstverwerker. De nieuwste versie voegt verschillende ingebouwde commando's toe ter vervanging van macro's die meekomen met de referentie-manager Bookends. Deze menu's stellen je in staat om documenten te scannen, citaten in te voegen, referenties te lokaliseren en te schakelen naar Bookends zonder het programma te verlaten. ($ 79 nieuw, gratis update, 151 MB)
Phone Amego 1.0.8 van Sustainable Softworks is een onderhoudsupdate van de software die gebruikers in staat stelt een Bluetooth GSM vanaf een Mac te besturen. De nieuwste versie voegt verbeterde en uitgebreide Google Voice inlog opties toe, de mogelijkheid om meerdere nummers te kiezen voor een enkele contactpersoon in het Call venster, ondersteuning voor vaste telefoons met gebruikmaking van het Apple USB modem, de opties om een kies-apparaat te selecteren vanuit het Call-venster, en de mogelijkheid om Google Voice gesprekken te onderscheiden van andere inkomende gesprekken. ($ 20, gratis update, 1 MB)
Snapz Pro X 2.2.1 van Ambrosia Software is een kleine update van het populaire programma voor het maken van schermafbeeldingen van stilstaande en bewegende beelden. De update lost een sneltoets-conflict op met Japanse karakter-invoer in Snow Leopard, verhelpt een console waarschuwing die abusievelijk verschijnt wanneer je de computer of het beeldscherm in sluimerstand zet en herstelt ondersteuning voor het opnemen op PowerPC-Macs die draaien op Mac OS X 10.4 Tiger. Tevens is er een prestatieverbetering bij het opslaan van Quicktime filmpjes en is een aantal kleine niet nader gespecificeerde bugs verholpen. ($ 69, gratis update, 11 MB)
Functionaliteitsupdate 1.0 van Apple "verhelpt een door een klein aantal gebruikers gemeld probleem waarbij zich af en toe onderbrekingen voordoen die te maken hebben met de harde schijf". De update is voor Intel-Macs (voornamelijk laptop-modellen, verder een paar iMac- en Mac mini-modellen) en is verkrijgbaar via Software-update of via de Apple Support-downloads-pagina. De installatie handleiding kan worden gevonden op Apple's website. (gratis, 300 KB)
Airfoil 3.4 van Rogue Amoeba is een belangrijke update van het programma voor draadloze geluidsdistributie. De nieuwste versie verbetert de hijacking mogelijkheden voor programma's met audio subprocessen (waaronder Google Chrome en Dashboard) door ze te combineren in een enkele groep. Hijacking in QuickTime Player, Safari en andere WebKit-toepassingen gebeurt nu direct, het is niet meer nodig dat de applicatie wordt herstart. Tevens is de Instant Hijack-component verbeterd, waardoor verscheidene zeldzame maar ernstige compatibiliteitsproblemen met Snow Leopard zijn verholpen. Tenslotte is er een nieuw Radio Tunes venster toegevoegd voor diegenen die Griffin Technology's Radio Shark USB radio met Airfoil gebruiken. ($ 25, gratis update, 10,1 MB)
Cocktail 4.5.2 van Maintain is een onderhouds- en stabiliteits-update voor dit hulpprogramma voor algemeen onderhoud. De nieuwste versie lost een aantal problemen op waaronder een bug die een hoog CPU gebruik op 32-bits Macs veroorzaakte, wat er soms voor zorgde dat Cocktail ten onrechte problemen rapporteerde met Schijfhulpprogramma, wat compatibiliteitsproblemen met QuickTime X verooraakte, benevens een aantal kleinere niet nader gespecificeerde bugs. ($ 14,95, gratis update, 2,0 MB)
Evernote for Mac 1.5 van Evernote is een onderhoudsupdate van dit programma om notities te maken en te verzamelen. De nieuwste versie voegt de mogelijkheid toe om Ink-notities te bekijken die gemaakt zijn met de Windows-versie, optionele toegang tot Evernote's betaprogramma via Software-update en taalversies in het Frans, Duits, Italiaans en Spaans. Tevens is nu je emailadres zichtbaar in het Account Info-venster en zijn verscheidene bugs verholpen, waaronder het probleem met de Safari werkbalk-knop die andere knoppen van de werkbalk afduwde, en een bug die er voor zorgde dat woorden die omgeven zijn door leestekens niet worden gevonden bij een zoekopdracht. (gratis, 15,8 MB)
Logic Pro 9.0.2 van Apple is een stabiliteits- en onderhoudsupdate van Apple's paradepaardje op het gebied van audioopnames. Onder de veranderingen is de mogelijkheid voor Flex Markers om uit te lijnen met MIDI-noten, correct functionerend punch-in opnamegedrag met Replace Mode, een extra optie voor het meten van "latency" [vertraging, nvdv] in de I/O-invoegtoepassing en de TDM-invoegtoepassingen werken nu correct. De volledige toelichting is beschikbaar op Apple's website. De update is verkrijgbaar via Software-update of de Apple Support Downloads-pagina. ($ 499 nieuw, gratis update, 183 MB)
iMovie '09 8.0.5 van Apple is een compatibiliteitsupdate voor Apple's videobewerkingsprogramma, een onderdeel van iLife '09. Naast een verbeterde ondersteuning voor het importeren van video opgenomen met de nieuwste iPod nano, introduceert deze versie ondersteuning voor iFrame, een videoformaat dat gebruik maakt van H.264-video- en AAC-audio-compressie. (Sanyo introduceerde deze week de eerste twee camera's die opnemen in het iFrame formaat: de Sanyo VPC-HD2000A en de Sanyo VPC-FH1A.) Vermeldenswaardig aan iFrame is de mogelijkheid om het materiaal rechtstreeks in iMovie te bewerken; materiaal vastgelegd in het geheugen of op harde schijf middels het veelgebruikte AVCHD moet eerst worden getranscodeerd naar AIC (Apple Intermediate Codec) voo het kan worden bewerkt. iFrame belooft om de tijd te reduceren die nodig is om te beginnen met bewerken en ook om de hoeveelheid schijfruimte die wordt gebruikt door de video te reduceren. iMovie '09 8.0.5 lost ook een probleem op met het aanpassen van het programma venster tijdens het afspelen. (gratis update, 35,56 MB)
SuperDuper 2.6.2 van Shirt Pocket Software is een update van het back-up- en schijfkopieer-programma met verschillende nieuwe functies en verbeteringen. De veranderingen behelzen een verbeterde prestatie, een nieuwe Backup- on Connect-functie die een back-up activeert wanneer het doelvolume verschijnt, een nieuwe functie Eject After Copy en ondersteuning voor sparse bundle-schijfkopieën. Een volledige lijst met veranderingen kun je vinden in het programma zelf door te gaan naar Help > Revision History. De update ondersteunt zowel Intel- als PowerPC-Macs die draaien op Mac OS X 10.4 of later. ($ 27,95 nieuw, gratis update, 2,8 MB)
Carbon Copy Cloner 3.3 van Bombich Software is een onderhoudsupdate van het al langbestaande hulpprogramma voor back-up en klonen van schijven. Veranderingen omvatten ondersteuning voor compressie van het HFS+ bestandssysteem, verbeterde compatibiliteit met Finder en Disk Utility in Snow Leopard en verbeterde prestaties bij het maken van een back-up van meerdere bestanden met uitgebreide attributen. Een aantal problemen zijn eveneens aangepakt, met inbegrip van een programmeerfout die veroorzaakte dat het programma incorrect meldde dat het een conflictmelding over een doel niet kon verwijderen wanneer de optie "Archive modified and deleted items" werd gebruikt, een programmeerfout die er toe leidde dat de database van Time Machine werd meegenomen wanneer de "Backup everything"-kloonmethode in de bestandsniveaumodus werd gebruikt en een programmeerfout die belette dat de bron- en doelmenu's werden opgeschoond als een schijf midden in een back-uptaak verdween. Een volledige lijst van veranderingen is beschikbaar op de website van Bombich Software. (Gratis, 3.2 MB)
Lees reacties op dit artikel of plaats er een | Tweet dit artikel
Een Snow Leopard-foto die je niet kunt missen -- Met een verbazingwekkende foto van een sneeuwluipaard in zijn natuurlijke leefomgeving won fotograf Steve Winter de prestigieuze Wildlife Photographer of the Year-prijs voor 2008. De magnifieke foto was het resultaat van een 13 maanden durende opsporing en fotograferen van de katten in de bergen van Centraal Azie. (Gepubliceerd op 19-10-2009)
Sidekick-ommekeer: Microsoft herstelt meeste gebruikersgegevens -- Goed nieuws voor T-Mobile Sidekick gebruikers: na een week van inspanning heeft Microsoft gezegd dat men de meeste, maar niet alle, schijnbaar verloren gegane gebruikersgegevens opgespoord had, inclusief contacten, foto's en ander materiaal en men start een herstelproces. Microsoft zei ook dat men geloofd dat het probleem slechts een gering aantal gebruikers betrof. (Gepubliceerd op 15-10-2009)
iPhone leidt beer af van het aan flarden scheuren van wandelaar -- CIO.com's Tom Kaneshige vertelt het verhaal van Kris Rowley, chef informatiebeveiliging voor de staat Vermont, die een jonge beer tegenkwam op een trektocht. Niets anders bij zich hebbend gooide ze haar iPhone naar de beer om hem af te leiden en ging er toen vandoor. Eindresultaat? Ze vond de iPhone twee dagen later terug, maar blijkbaar zijn iPhones niet beer-bestendig. (Gepubliceerd op 13-10-2009)
[De discussies waarnaar verwezen wordt zijn in het Engels, daarom hebben we de titels niet vertaald - Tb-NL.]
Time Machine kills backups -- Time Machine verwijdert oude back-ups als de harde schijf vol is, maar is dat het correcte gedrag in ongewone omstandigheden? (23 berichten)
Is AT&T Unlocking iPhones after contracts up? AT&T verwijdert niet automatisch een SIM-lock van een iPhone en dit leid tot een discussie of het dat wel zou moeten doen en waarom iemand een SIM-lock-vrije iPhone zou willen. (14 berichten)
Digital camera problem -- Het aansluiten van een camera in de USB-connector van een toetsenbord biedt wellicht te weinig voeding om de afbeeldingen over te zetten. Zie hier hoe dit probleem op te lossen. (19 berichten)
Quicken's Future? Als Intuit eindlijk een nieuwe versie van Quicken uitbrengt, hoe zal die er dan uit zien en welke zekerheden hebben gebruikers aangaande de veiligheid van de online opgeslagen gegevens? (5 berichten)
Access denied problem syncing Macs -- Een bevoegdhedenkwestie lijkt de synchronisatie te blokkeren tussen twee machines van een lezer, maar zal het herstellen van de schijfbevoegheden enig effect hebben? (4 berichten)
A "fusion" bug in iPhoto (8.1) -- Het samenvoegen van Gebeurtenissen in iPhoto leidt voor een lezer tot onverwacht gedrag. (5 berichten)
Webcam for my mother-in-law -- Een lezer vraagt naar ideeën voor de aanschaf van een webcam die beter werkt dan de meeste goedkope modellen. (3 berichten)
Audio Interface for Mac Pro? -- Na per ongeluk de audio-aansluiting op zijn Mac beschadigd te hebben, zoekt een lezer naar een andere manier om zijn albums te digitaliseren. Ook wordt verderop een oordeel gegeven over de Ion USB-draaitafel. (5 berichten)
Vorige aflevering | Search TidBITS | TidBITS Homepage | Volgende aflevering
